"het duurde lang voor ik een vorm had voor mijn boek dat overeenkwam met precies dát wat ik wilde vertellen. ik wist dat het een persoonlijk verhaal zou zijn waar tegelijkertijd ook veel ruimte over zou blijven voor een ander om te fantaseren en het eigen te maken. daarnaast wist ik dat ik pijn wilde vieren op een unieke manier. lang liep ik rond met de gedachte dat mijn boek een opbouw moest hebben (net zoals mijn leven dat zou moeten hebben). dat het lijden dan de arme rups was die zich langzaam zou ontpoppen tot een majestueuze vlinder die onaantastbaar zou zijn. zo’n inspirerend succes verhaal. maar dat lukte maar niet, want dat laatste hoofdstuk, daar was ik simpelweg nog niet. ik raakte gefrustreerd met mijn boek, maar eigenlijk stelde ik mezelf dus ook constant teleur doordat ik maar geen vleugel groeide. ik zette mijn boek in de spreekwoordelijke koelkast tot, na een gesprek met mijn zangdocente, het besef kwam dat ik van mezelf verwachtte dat ik over mijn eigen ervaringen ging schrijven die ik niet daadwerkelijk ervaren heb. want ik was nog steeds die verdomde rups. en ik was na lange tijd eindelijk klaar om dat te accepteren. net zoals de pijn en de eenzaamheid.